پیروزی بر رقبا در بازار رقابتی

در بازار رقابتی چگونه موفق باشیم ؟!

به محض این که موفق می شوید سر و کله ی رقبا پیدا می شود، تا وقتی ضعیف هستید کسی با شما کاری ندارد اما به مجض این که موفق می شوید باید از جایگاه و رتبه ی خودتان یا شرکت تان دفاع کنید.

برای پیشرفت در بازار رقابتی، محصولتان باید حداقل در چهار حوزه متفاوت و برتر باشد:

• کیفیت بهتر:
  کیفیت توسط مشتریان تعریف می‌شود. مشتری شما چه تعریفی از کیفیت دارد؟
• نتایج سریع‌تر و بهتر:
  اینکه محصول یا خدمت شما نتایج و منافعی را سریع‌تر از رقبا ارائه می‌دهد، چه تغییری در زندگی و کار مشتری ایجاد می‌کند؟ ارزان‌تر:
• محصول شما می‌تواند ازنظر قیمت و از نظر هزینه درازمدت مالکیت، ارزان‌تر از محصولات رقبا باشد.

برنامه‌های استراتژیک زمانی موفق هستند که منجر به رشدکسب‌وکار، موقعیت رقابتی قوی و عملکردمالی بالا شوند. زمانی که استراتژی شرکتی با شکست مواجه شود، آن شرکت باید رویکرد خود را تغییر دهد در غیر این صورت باید آماده‌ی خروج از آن کسب‌وکار باشد.

مهم‌ترین بحث در استراتژی، انتخاب اهداف است و اینکه برای رسیدن به این اهداف چگونه باید برنامه‌ریزی کرد تا به یک رویکرد کامل و دقیق رسید. درنتیجه، استراتژی به‌طور عملی توضیح می‏ دهد که شرکت چگونه خود را از رقبا متمایز می‏ سازد، چگونه درآمد کسب می‏کند و حاشیه سود آن کجا خواهد بود.

بازاریابی برای رقبا!

 فروشندگان، بازاریابان و افرادی که بخشی از فرآیند های شما با مذاکره تکمیل می گردد،بهتر نیست در فروش به جای بد گویی از رقبا و کمک به باور ذهنی مشتریان که ممکن است رقبا بهتر باشند از مزیت رقابتی محصول و خدمات خود صحبت کنید.به جای بازاریابی و فروش برای رقبا برای خود کار کنید.

بدون بدنام کردن رقبا به‌دنبال مزیت رقابتی‌تان باشید.هدف این نیست که بگویید رقبا خوب نیستند. باید نشان دهید شما انتخاب بهتری هستید.

—ساده‌تر و مناسب‌تر:
مشتریان تنبل هستند و همیشه محصول یا خدمتی را ترجیح می‌دهند که استفاده از آن راحت‌تر باشد.

اگر می‌خواهید در کارتان مابین رقبا ، مزیتی خاص داشته باشید، بهتر است مهارت خود را در دادن حس خوب و حس ارزشمندی به مشتری افزایش دهید.
آنگاه خواهید دید که انتخاب شما در بازار توسط مشتری راحت‌تر انجام میشود.

…

مایکل پورتر چقدر عالی می گوید …

پیشی گرفتن از رقبا استراتژی نیست

اولین آتش رگبار در ماجرایی به نام جنگ تخت خواب هتل ها شناخته می شود، در سال 1999 آغاز شد. پس از یکسال آزمایش بر روی تشک ها، بالش ها، پارچه های روتختی و سرمایه گذاری بالغ بر ده ها میلیون دلار برای انجام این کار، گروه هتلهای وستین اولین تختخواب دارای نشان تجاری در صنعت، به نام هونلی بد با طراحی سفارشی، را معرفی کرد. یکی از مدیران اجرایی وستین اظهار داشت که “می خواستیم از رقبای خود متمایز باشیم”.

همانطور که قابل حدس است، طولی نکشید که رقبا واکنش نشان دادند، آن ها نیز از بالش های راحت تر و تشک هایی با فیبر فشرده تر در رختخواب ها استفاده کردند؛ هر یک نامی متفاوت، هتل های هیلتون نام سرنیتی بد، ماریوت نام ریوایو کالکشن، هایت نام هایت گراند بد، ردیسون نام اسلیپ نامبر بد، و کرون پلازا نام اسلیپ ادونیج را برگزیدند.

با نزدیک شدن به سال 2006 ، مطبوعات اعلام کردند که جنگ تختخواب ها به پایان رسیده است، اما این زمانی بود که تمامی هتل های بزرگ سرمایه گذاری های هنگفتی را برای تحقیق و توسعه، نصب و آماده سازی، و ارتقای سطح کیفی تختخواب ها انجام داده بودند. اکنون مسافران می توانستند با اطمینان خاطر از اینکه “کیفیت تختخواب ها” در تمامی هتل ها یکسان است به استراحت بپردازند. در اغلب موارد، عاقبت کار به همین جا ختم می شود، یک شرکت تلاش می کند”بهترین” باشد ولی در نهایت سطح استاندارد را برای تمامی شرکت های آن صنعت افزایش می دهد.
هیچ جای تعجب نیست، که با اتخاذ چنین رویکردی نسبت به رقابت، سودآوری صنعت هتلداری در بلند مدت همواره پایین بوده است. گزارشات مختلفی مبنی بر تایید یا رد این موضوع وجود دارد که آیا صنعت هتلداری می توانسته با افزایش قیمت ها شرایط را به گونه ای فراهم کند که از سرمایه گذاری های انجام شده برای ارتقای کیفیت تخت خواب ها منافعی بدست آورد. در غیر اینصورت، ارزش حاصل از این سرمایه گذاری ها نصیب مشتریان شده است. اما حتی اگر چنین حرکتی در کل به نفع صنعت بوده باشد، زمانی که تمامی رقبا در یک سطح یکسان به رقابت با یکدیگر می پردازند، هیچ یک به مزیت رقابتی دست پیدا نخواهند کرد.